Litwa Południowa

FOTOGALERIA

Człowiek tyle tłukł Orzeszkową na lekcjach języka polskiego, zwłaszcza opisy nadniemeńskiej przyrody, że dla ukojenia nerwów wczesnej młodości trzeba było nad ten słynny Niemen pojechać, zobaczyć, czy warto było katować siebie i Orzeszkową. A że przy okazji padło jeszcze Wilno i Troki, i Grutas Park, i Druskienniki, to tylko dodatkowe wisienki na torcie ;).

Ymmm… W Druskiennikach bezprecedensowo zignorowaliśmy słynny Aquapark (główny i często jedyny cel polskich turystów) oraz Snow Arenę.

Zobacz też: więcej zdjęć i wpisów o Litwie Via Baltica

Obiekt westchnień i uniesień Elizy Orzeszkowej, wymowny „bohater” słynnej powieści, metafora życia, które płynie swoim nurtem, pełne niespodzianek i zakrętów. Symbol pojednania narodów, przez tereny których przepływa… Pierwszy rzut oka na Niemen w Prenach (Prienai).

Niemen (Nemunas) ma długość 937 km. Wypływa z okolic Mińska, uchodzi do Morza Bałtyckiego. Przepływa przez Białoruś, Litwę i Rosję. Meandry Niemna w okolicach Birsztan.

Birsztany (Birštonas). „Zatopione w meandrach Niemna”. Jedno z najstarszych uzdrowisk balneologicznych Litwy.

W średniowieczu była tu warownia i miejsce polowań Wielkich Książąt Litewskich. Teraz pozostały takie uliczki i domeczki 😉

Krzyżosłup w Birsztanach. Takie arcydziełka są bardzo charakterystyczne dla krajobrazu Litwy. Stawiane często przy drogach. Specyficzne połączenie rzeźby, kowalstwa, malarstwa.

Troki (Trakai). Zamek na wyspie, a wyspa na jeziorze Galve.

Jedyny na Litwie i w Europie Wschodniej zamek na wyspie. Gotyk. Budowę rozpoczął wielki książę litewski Kiejstut na przełomie XIV-XVw. Kontynuował jego syn, Witold.

Wyspa zjaduje się na jeziorze Galwe (Głowa). Do zamku prowadzą dwa mosty przez sąsiednią wyspę „tranzytową”..

Dziedziniec zewnętrzny.

Zamek jest odrestaurowany i w dużej mierze zrekonstruowany. Popadł w ruinę w XVIIw, głównie z powodu zniszczeń podczas wojny z Rosją. Prace konserwatorskie ropoczęli na początku XX w Polacy, po II wojnie światowej – kontynuowali Litwini.

Sucha fosa pomiędzy dziedzińcem zewnętrznym i wewnętrznym.

Dziedziniec wewnętrzny (niemieszczący się w obiektywie).

Krużganki pomiędzy salami książęcymi.

Mury obronne.

Troki – bardzo sympatyczne, kolorowe miasteczko. Niegdyś mieszanka kulturowa: chrześcijanie, karaimi, żydzi, muzułmanie. Tu uliczka karaimska.

Ulica Karaimska. Miasto jest największą na Litwie siedzibą Karaimów sprowadzonych tu w średniowieczu z Krymu przez Wielkiego Księcia Witolda. Karaimi to grupa etniczna i religijna pochodzenia tureckiego. W Trokach mieli chronić bezpieczeństwa księcia i zamku.

Jedno okno dla Karaima, drugie dla Pana Boga, trzecie dla księcia Witolda w podziękowaniu za sprowadzenie Karaimów na te tereny.

Kienesa karaimska. Religia karaimów jest odłamem judaizmu. Karaim po hebrajsku znaczy: „czytający”. Karaimowie uznają tylko „tradycję pisaną”, czyli Pięcioksiąg Starego Testamentu (Torę). Odrzucają Talmud (jako komentarz narzucający interpretację) i rabinów (też jako narzucających interpretację).

Zapomniany cmentarz karaimski z XIV w. Wiele starych nagrobków z napisami w różnych językach i alfabetach.

Pochmurny poranek i pierwsza kawa 🙂 Pole namiotowe pod Trokami.

Bania gratis :)))))))))))))))

Vilnius :))) Katedra św. Stanisława. Legenda mówi, że katedrę wniesiono w miejscu świętego gaju pogan, miejscu kultu Perkuna (naczelnego bóstwa Bałtów, boga burzy i wojny). Budowę pierwszej świątyni (drewnianej) rozpoczęto niedługo po chrystianizacji państwa (XIII). Obecna postać to efekt ostatniej przebudowy z XVIII w – styl klasycystyczny.

Postacie świętych: pośrodku – św. Helena (jako patronka Rosji), po lewej: św. Kazimierz (jako patron Litwy), po prawej: św. Stanisław (jako patron Polski).

To tu potajmnie ślub wzięli Barbara Radziwiłłówna i Zygmunt August. Barbara spoczywa w podziemiach katedry. Na lewo od kopuły widać basztę zamku Giedymina.

Średniowieczny Zamek Górny wzniesiony przez Giedymina w XIV (wielki książę litewski, założyciel dynastii Giedyminowiczów, dziadek Jagiełły).

Baszta Giedymina, z której rozpościera się fantastyczny widok na stare i nowe Wilno.

Nowe Wilno i rzeka Wilia (dopływ Niemna). Gdynian proszę o zauważenie trolejbusu 🙂

Stare Wilno. Podobno największa w Europie Środkowowschodniej barokowa Wileńska Starówka (360 ha).

Wileńskie Stare Miasto wpisane jest na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Jest wi-fi.

Ostra Brama, wzniesiona w latach 1503 – 1522 w stylu gotyckim, stanowiła fragment muru obronnego. Zwana też Barmą Miednicką. Po upadku powstania styczniowego polski napis nad bramą: „Matko Miłosierdzia pod Twoją obronę uciekamy się” zmieniono na łaciński: „MATER MISERICORDIAE, SUB TUUM PRAESIDIUM CONFUGIMUS”.

Deski dębowe, technika temperowa, podkład klejowo-kredowy. Wymiary 200 na 165 cm. Autor raczej nieznany. Prawdopodobnie XVIIw. Według legendy Matka Boska ma rysy Barbary Radziwiłłówny. Postać Maryi zakrywa złota sukienka. Pod sukienką Madonna ubrana jest w czerwoną tunikę, białą chustę na głowie i zielonkawo-błękitny płaszcz zarzucony na głowę i ramiona. Matka Boska Miłosierdzia – Matka Boska Ostrobramska.

Samozwańcza republika Zarzecze (Užupis) to część starego Wilna po drugiej stronie rzeczki Wilejki (dopływu Wilii). Przed wojną w dużej mierze była zamieszkana przez ludność żydowską, a później stała się ulubionym miejscem bohemy artystycznej i ludzi z marginesu społecznego. Nazywana wileńskim Montmartre lub kopenhaską Christianią.

Zmachana syrenka 😉

Skuci po wsze czasy.

Można wnioskować, że Litwini to kochliwy naród 🙂

Centralny placyk z rzeźbą Anioła Zarzecza (Użupio Angelas).

W czasach radzieckich bardzo zaniedbana dzielnica, teraz powoli odnawiana. Do tanich zniszczonych mieszkań zaczęli sprowadzac się artyści, chociaż podobno do tej pory wielu ludzi mieszka tu w tzw. squatach.

Na Zarzeczu kryje się sporo takich podwórek.

Artyści powołali Republikę Zarzeczańską i proklamowali konstytucję, którą przetłumaczyli na kilkanaście języków, m. in. na polski. Jej postanowienia wiszą na wielkich lustrzanych tablicach. Można poczytać ->

Wi-fi? Historia Zarzecza, gdzie najbliższa knajpa, czy facebook? 😉

Jednak knajpa 😉

Wieszcz.

Ratusz nocą.

Nasz Pogo hostel na wileńskiej starówce.

Zaułek Bernardyński, w którym między innymi mieściło się mieszkanie, a obecnie muzeum Adama Mickiewicza.

Muzeum Adama Mickiewicza – to właściwie 2 pokoiki. Ten jest drugi, a następny jest pierwszy 🙂

Biurko AM.

Słynny wileński uniwersytet.

Kościół św. Piotra i św. Pawła. W zasadzie chceliśmy go pominąć, nie bardzo chciało nam się do niego drałować, bo nie po drodze, ale… mówi się, że… Nie zobaczyć Piotra i Pawła, to nie być w Wilnie 🙂 No i jak już dotarliśmy i weszliśmy, to…

… łał 🙂 Niesamowita ilość rzeźb, zdobień.

Wg przewodnika: „wnętrze nie ma sobie równego w tej części Europy i zachowało się w postaci niemal niezmienionej od czasu wybudowania”.

Wybudowany z inicjatywy hetmana litewskiego Michała Kazimierza Paca w XVIIw. Jedna z hipotez mówi o wzniesieniu świątyni jako podziękowanie za pokonanie Rosji i oswobodzenie Wilna.

Cmentarz Na Rossie (Rasų kapinės) założony został w XVIII w. przez misjonarzy. Wielokrotnie dewastowany w czasach ZSRR. Dziś opiekuje się nim Związek Polaków na Litwie. Uznany jako polska nekropolia narodowa.

Polski cmentarz wojskowy: żołnierze walk o Wilno w latach 1919-20 oraz AK z 1944r.

Mauzoleum „Matka i Serce Syna”. Czyli serce Marszałka Piłsudskiego w grobie jego matki.

Kolejny krzyżosłup – św. Kazimierz (patron Litwy). Merecze nad Niemnem.

Litewskie krzyżosłupy są wpisane na listę UNESCO.

Merecz (Merkinė). Rzeka Mereczanka.

Ujście Mereczanki (tej z lewej) do Niemna (ten z prawej).

Zakole Niemna w pełnej krasie. Eliza Orzeszkowa w wiadomej lekturze: „brzeg Niemna […] wyrastający z zieloności ziemi, a koroną ciemnego boru oderżnięty od błękitnego nieba, ogromnym półkolem obejmował równinę rozległą i gładką […].”

Nadniemeńska wiocha.

Teraz inna bajka: Grutas Park w Grutas (Dzukijski Park Narodowy, południowa Litwa).

Plenerowa prywatna ekspozycja pomników działaczy radzieckich i muzeum komunizmu Litewskiej SRR.

Zbiory zgromadził (na koszt własny) litewski biznesmen Viliumas Malinauskas. Wydobył ze śmietników i magazynów pomniki przywódców i polityków radzieckich usunięte po odzyskaniu niepodległości przez Litwę (1990r.).