Serra de Tramuntana to najwyższe na całych Balearach pasmo górskie. Nie jest może wysokie – najwyższy Puig Major ma wysokość 1445 m – ale jest dość spektakularne. Przede wszystkim na szczyty trzeba się wbić z poziomu zero, więc ten tysiąc trzeba do góry podejść. Wapienno-krasowe skały oferują cały wachlarz atrakcji: są obłe bambuły i pionowe ściany, ostre granie i gładkie szczyty, urwiska i trawiaste plateau. Jak to w krasie: są jaskinie i groty. Z każdego szczytu widać pasmo górskie, a za nim nadmorskie klify, półwyspy i zatoki. Widać, że dookoła oblewa nas morze, czyli rzeczywiście Majorka jest wyspą :).
Góry leżą w północnej części Majorki. Ciągną się od zachodniego brzegu wyspy, po najdalej wysunięty na północny-wschód przylądek – na półwyspie Formentor. Pasmo ma 90 km długości. Na najwyższym szczycie założono radar, a u podnóża stacjonuje baza wojskowa, więc na sam szczyt nie można wejść. Są dwa jeziora, sztuczne zbiorniki Gorg Blau i Cuber. Tutejszy krajobraz to skalne ściany, górskie wioski otoczone pradawnymi kamiennymi tarasami oraz sękate wielowiekowe drzewa oliwne. Podnóża gór to pomarańczowe sady. Jest dużo szlaków, ścieżek, po części są to dawne trakty pielgrzymów wędrujących do sanktuariów położonych po obu stronach grani. I jeszcze orły!
W 2011 roku pasmo Serra de Tramuntana wpisano na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Nasz pobyt na Majorce to grudzień i północna część pasma Serra de Tramuntana – Serra de Alfabia.
Zobacz też: więcej zdjęć i wpisów o Majorce
Nasze trasy
Biniaraitx – Cornador Gran – Sementer Gran – Barranc de Biniaraix – Biniaraitx.
Jezioro Cuber – Puig de l’Ofre – Jezioro Cuber.
CORNADOR GRAN i Sementer Gran
Cornador Gran (957 m) i niższy Cornador Petit leżą w paśmie Serra de Alfabia. Start szlaku znajduje się w klimatycznej miejscowości Biniaraitx (’biniarajcz’), niedaleko Soller. Biniaraicz to cicha wioseczka, klimatyczna, charakterystyczna dla tutejszych osad, wciśniętych w podnóża gór. Stąd właśnie wychodzi kilka szlaków w Tramuntanę.
Cornador Gran ma dwa oblicza 🙂 Od północy to pionowe urwisko odsłaniające biało-pomarańczowe skały, od drugiej strony to obła bambuła. Widokowa trasa zaczyna się w otoczeniu sadów pomarańczowych.
Najpierw biegnie kamienną ścieżką pielgrzymów wśród tarasów ze starymi oliwnymi drzewami. Można wybrać dwie opcje – dnem doliny lub trawersem wzdłuż zbocza. Oba warianty są równie atrakcyjne.
My pogodziliśmy obie opcje: w górę trawersem, w dół – dnem doliny. Trawersem przechodzi się pod pionowymi ścianami, doliną przechodzi się przez niesamowity wąwóz Barranc de Biniaraix.
Oba warianty podejścia łączą się pod pionowymi ścianami Cornadorów.
A dalej wychodzi się na plateau, z którego można wbijać na Puig de l’Ofre lub na Cornador Gran.
Po wejściu na przełęcz pod Cornador mamy już „rzut beretem” na szczyt. Po drodze, pod szczytem Cornador, znajduje się kamienny schron Refugi de Joaquim Quesada.
Widoki ze szczytu (podobnie, jak po drodze) – fajne:
Za szczytem, w stronę Cornador Petit, jest widokowe „orle gniazdo”, z którego dopiero widać, jak pod naszymi nogami góra ucina się pionowo w dół i jaki jest „luft” pod nami.
Chwila moment i można przebiec na drugi szczyt, Sementer Gran, 1009 m. Z niego fajnie widać, jakim bambułem jest z tej strony Cornador Gran.
PUIG DE L’OFRE
Puig de l’Ofre to charakterystyczna, zalesiona, trójkątna góra ze skalistym szczytem. Łatwo ją rozpoznać w krajobrazie. 1097 m.
Szczyt leży na trasie najpopularniejszego i najsłynniejszego tutaj szlaku: Ruta de Tres Miles. Nazwa odnosi się do trzech „tysięczników”, które leżą na tej trasie: Sa Rateta, Na Franquesa i Puig de l’Ofre. Na nasz Puig de l’Ofre można wbić się z Biniaraix (jak w opisie powyżej) lub z parkingu przy jeziorze Cuber.
Widoki ze szczytu bajkowe, dookoła góry i dookoła morze 🙂
