Tien Szan - JANKO

FOTOGALERIA

Tien Szan zawsze leżał w sferze naszych marzeń, a że konsekwentnie marzenia spełniamy, to wreszcie poniosło nas do Azji Centralnej. “Niebiańskie Góry”, tak się tłumaczy nazwę Tien Szanu. Nie wiem, która idea przyświecała autorom, czy że wysokie szczyty sięgają nieba, czy są tak niebiańsko piękne, ale oba warianty jak najbardziej pasują. Góry są majestatyczne, wysokie, piękne, budzące respekt.

Tien Szan ciągnie się wzdłuż granic Kazachstanu, Kirgistanu, Uzbekistanu i Chin. Najbliższy sąsiad to Pamir. Najwyższy szczyt, Pik Pabieda, ma wysokość 7439 m i jest najtrudniejszym do zdobycia siedmiotysięcznikiem rosyjskiej „Śnieżnej Pantery”.

W niewielkiej części Tien Szanu mieliśmy zaszczyt być. W Zachodnim Tien Szanie – w paśmie Teskiej Alatał i w Północnym – Kyrgyzskij Alatał, w Parku Narodowym Ala Arcza.

Wrzesień 2018. Kirgistan. Wszystko szło „pod górę”. W górach trzeba pod górę, ale nam zaczęło się po prostu kaszanić. Miesiąc przed wyjazdem połowa ekipy uległa kontuzjom: naderwane więzadło kostki i pęknięta łąkotka w kolanie. Plany górskie były ambitne, ale ortopedia szybko je zweryfikowała. Zrezygnowaliśmy z dzikiego treku po wysokich przełęczach wokół lodowców na rzecz punktu kulminacyjnego – lodowcowego jeziora Ala Kol. Chłopacy dodatkowo zdobyli cztero-i-półtysięcznik. Niesamowicie cieszymy się z tego, co udało nam się zobaczyć.

Zobacz też: więcej o Kirgistanie

Po różnych przygodach transportowych docieramy w pasmo Tien Szanu Zachodniego: Teskiej Alatał. Dolina Karakol.

Panie i Panowie, oto nasza ekipa! Zwarta i gotowa. Mentalnie przygotowana na krótkie, acz gwałtowne burze – tak zapowiadały prognozy pogody.

Jakby tu rzec… Komitet powitalny? 🙂

Już po godzinie od startu przeszła nasza pierwsza burza i ponownie zrobiło się tak ładnie.

Zauważyliście te charakterystyczne świerki? Pod takimi szwendaliśmy się po Syberii jakieś 20 lat temu. Łezka w oku…

Gdzie się pasą konie…

Rozlewisko rzeki Karakol.

Stawiamy obóz 1. Wysokość: 2500 m.

Taki poranek.

Przekraczamy rzekę, by wejść w wąwóz Kurgak Tor.

Kurgak Tor zaczyna się gęstym, ciemnym lasem, na szczęście szybko można wybić się poza jego granicę.

Widok na dolinę Aju Tor.

Wyższe partie Kurgak Tor. To przed nami…

… a to za nami.

Wypłaszczenie “Sirota”. Wysokość: 2900 m.

Jest też sklepik z nieugiętą panią sklepową.

Drugie śniadanko. Lepioszka i zapasy z kraju.

Zawsze przemyci się jakieś “małżeńskie” 😉

Tam gdzieś idziemy.

Skały tej części Tien Szanu mają specyficzny połysk. W słońcu błyszczą jakby były oblodzone.

Świstaka ciężko upolować. Szybkie, zwinne zwierzaki. Ten chłopina na szczęście zamarł na dłuższy czas.

Wszystko fajnie, ale nad głowami zbierają się chmury. Zgodnie z prognozami pogody.

Burza złapała nas na półce pod przełęczą. Pioruny tłukły gdzieś w przełęcz. Póki co pada deszcz z gradem.

Ostatecznie sypnęło i śniegiem, a temperatura… wiecie, jak było – porywisty wiatr i nagłe zlodowacenie.

Obóz 2. Wysokość: 3400 m.

Jesteśmy na małym wypłaszczeniu przy wodospadzie.

Po godzinie jest już słonecznie 😉

Powolny zachód słońca.

Pobudka. Jest przyjemny, lodowaty poranek. Nie spać, zwiedzać!

100 metrów nad nami jest nasz cel – lodowcowe jezioro Ala Kol.

Wysokość: 3500 m. Już w pełnym słońcu.

Żeby udokumentować… Byliśmy!

Tylko u nas: Cygan na wysokości 3500 pławiący się w wysokogórskim, lodowcowym jeziorze, o temperaturze wody +7.

Taki zestaw – kółko do kąpieli i bałwan – też tylko u nas 😉

Nie wiem, co to za ptaszek, ale miał ogromną gromadę kumpli.

Nasz wodospad w pełnym słońcu. No ładny 🙂

Z jeziorka mieliśmy pójść przez przełęcz, ale kostka Kajki powiedziała “NIE”. Obieramy kierunek w dół.

Dlaczego rozbijamy obóz 3 o godzinie 14? Chmury widzicie. Nie słyszycie zbliżającej się burzy. Prognozy pogody jakoś nadzwyczajnie gorliwie się sprawdzały.